Kot brytyjski krótkowłosy
Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Legendy tej nie da się jednak udowodnić. Faktem jest że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot “brytyjski”). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.
Wygląd
Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.
Charakter
Łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.
Pielęgnacja
Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów.
Źródło wikipedia.pl
Kot rosyjski niebieski
Kot rosyjski niebieski – rasa krótkowłosego kota, pochodząca z zachodniej Rosji. Znany także jako kot archangielski lub kot maltański. Jest rasą naturalną.
Początek rasy datuje się na XVII wiek. Była zagrożona wyginięciem podczas II wojny światowej, lecz udało się ją ocalić poprzez krzyżowanie z rasami orientalnymi (m.in kotami syjamskimi, balijskimi itp.). Odmiany barwne (biały i czarny) nie są uznawane przez większość federacji. Koty te przybyły do Europy z Archangielska (stąd ich nazwa) ok. roku 1860 z marynarzami powracającymi do Anglii[3]. Na wystawie zaprezentowane po raz pierwszy w 1875 roku w Crystal Palace jako Koty Archangielskie. Odmiany barwne, zostały wyhodowane przez krzyżowanie z kotami domowymi.
Wygląd
Jest kotem średniej wielkości o smukłej sylwetce. Kot rosyjski ma stosunkowo długie nogi, zakończone małymi owalnymi łapkami. Pojawiające się cechy kotów orientalnych – mogące się pojawiać ze względu na wcześniejszą konieczność krzyżowania z m.in. kotami syjamskimi – są uznawane w/g standardu za wadę. Oczy w kształcie migdałów, na ogół zielonego koloru, odstępstwo od tego (kolor żółtawy – typowy u młodych kociąt tej rasy) stanowi wadę u kotów dorosłych. Uszy są duże i postawione.
Piękne, pluszowe futro jest niebieskawo-szare, natomiast skóra jest niebieska (co widać wyraźnie na wewnętrznej stronie ucha). Nos oraz poduszki łapek – zgodnie ze standardem powinny być lawendowe. Charakterystyczne jest umaszczenie “podwójnego futra” “połysk” jest spowodowany bezbarwnymi końcówkami szarego włosia dodatkowo jest ono miękkie w dotyku ze względu na Podszerstek (jedynie koty kartuskie mają podobne, podwójne futro). Ze względu na recesywny gen czarnego koloru z “niebieskich” rodziców mogą powstać wyłącznie koty “niebieskie”[4]. Niepożądaną cechą są jakiekolwiek wtrącenia koloru białego[5]. Pełny opis standardu w języku polskim według: FIFe, WCF,TICA.
Historia
Koty rosyjskie niebieskie od dawna uchodziły za szczególne zjawisko, gdyż już w XVII wieku gościły na polskich dworach książęcych. Rasa ta nie potrzebowała mistyfikacji, ponieważ jej oryginalny fenotyp pozostawał zbyt długo w niezmienionym stanie. Mimo iż podobny do kota europejskiego krótkowłosego, rozwijał się jako rasa niezależnie od niego. Do dziś nie krzyżuje się ze sobą tych ras. Ich nietypowe futro jest wynikiem warunków klimatycznych oraz izolacji środowiska w jakim powstała. Według legendy koteczkę rosyjską niebieską posiadał car Mikołaj II, której powierzał największe nawet tajemnice państwowe. Dwie przedstawicielki tej rasy posiadał także papież Jan Paweł II w Watykanie. Do Polski pierwszy przedstawiciel odnowionej rasy został przywieziony w roku 1990. Był to kocur Ragdaj Czarus. Pod koniec roku 1991 zostały sprowadzone do Polski trzy kotki rosyjskie niebieskie, m.in. Ilia Akwamarin. Ragdaj i Ilia zostali rodzicami pierwszego miotu rosyjskiego niebieskiego w Polsce[6]. Pierwszym wyhodowanym w Polsce Supreme Championem jest Nugat Blue-Bis*PL (syn Lavendera, przywiezionego z Danii pierwszego zdobywcy tego tytułu w Polsce).[7] W 2003 r. został utworzony klub hodowców i miłośników kotów rosyjskich niebieskich.
Charakter
Jak dla każdego kota, najważniejsze dla niego są pierwsze tygodnie jego życia, gdyż prawidłowo wychowane, mają niezwykłą zdolność nauczenia swoich ludzkich opiekunów rozumienia kociego świata. Młode kociaki są bardzo ciekawe otoczenia. Uwielbiają zabawy, tak samo jak dorosłe koty, po których nie zawsze to widać. Koty rosyjskie niebieskie są niesamowicie zwinne, poruszają się bardzo cicho. Mimo, że lubią zwiedzać każdy zakamarek mieszkania, rzadko zdarza im się coś zniszczyć . Są bardzo przyjacielskie, uwielbiają zabawy z opiekunem np: z piórkiem, sznurkiem. Lubią także towarzystwo innych kotów. W stosunku do ludzi są towarzyskie i niezwykle czułe. Kot rosyjski wybiera i przywiązuje się do jednego człowieka, któremu będzie to szczególnie okazywać. Starają się “pomagać” przy wszystkich zajęciach. Wyjątkowa inteligencja kota rosyjskiego pozwala mu na nauczenie się prostych sztuczek, w tym aportowania i sprawnego porozumiewania z domownikami [9]. Cenią sobie spokój. Otwarty dom z niekończącymi się odwiedzinami gości to nie jest miejsce dla “RUS’a”. Są nieufne wobec obcych ludzi. Koty rosyjskie są bardzo ciekawe wszystkiego co nowe. Lubią podróżować, idealnym rozwiązaniem są samochodowe szelki zamiast transportera pozwalające kotu na obserwację otoczenia. Długo i troskliwie opiekują się swoim potomstwem (nawet półrocznym). Ze strony opiekuna potrzebują znacznej uwagi. Pozostawione samym sobie będą to bardzo mocno przeżywać. Kot rosyjski jest wyjątkowo eleganckim i wbrew obiegowym opiniom o kotach, lojalnym towarzyszem[10]
Pielęgnacja
Jego krótka sierść nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Należy ją regularnie, lecz nie za często, czesać gumową szczotką. Jego dieta powinna być dobrze zbilansowana, aby zapewnić dobrą kondycję jemu i jego sierści.